هر ساله هزاران نفر از ماهیگیران هرمزگانی با نزدیک شدن مهر ماه ، خود را برای صید میگو اماده می کنند . انتظاری طولانی سر می رسد به این امید که سهم خود را از دریا دریافت کنند . برای اشنای بیشتر با صید میگو و نقش اقتصادی ان در زندگی مردم جنوب نگاهی می کنیم به چگونگی صید ، روشهای موجود و تاریخچه صید میگو به شیوه کنونی ( ترال کفی ، کف روب ) . تا حدود 40 سال پیش صید میگو بیشتر به شیوه ساده و اپتدای انجام می گرفت که چندان ارزش اقتصادی نداشت ، مشتا ، چل و پارو روشهای بودند که برای گرفتن میگو بکار می بردند.
میگوی خلیج فارس دارای ارزش غذای بالای می باشد و یکی از خوشمزه ترین میگوهای دنیا است و در بازارهای ژاپن و اروپا به قیمت بالای به فروش می رسد . ( کیلوی 30 تا 40 دلار ـ میگو درشت ، گامبا ) . همین مسله باعث گردید که در دهه 40 چندین شرکت خارجی با دولت ایران برای کسب اجازه صید در منطقه هرمزگان وارد گفتگو شوند . رژیم شاه هم بادریافت مبلغی ، بدون تحقیقات کارشناسانه ، اجازه صید نامحدود به این شرکتها صادر می کند . این مجموعه شامل یک کشتی بزرگ مادر( مجهز به سرخانه ، تنل انجماد وبسته بندی) و دهها کشتی ماهی گیری بود، هر کدام از کشتی های ماهیگیری دارای 3 تور کف روب و به صورت سه شیفته صید می کردند ، این روش صید در طول چند سال بزرگترین ضربه به نسل میگوهای منطقه هرمزگان وارد نمود .
روش کف روب صید ماهی و میگو ، یکی از مخربترین شیوه صید می باشد زیرا در این نوع صید ، تور تمام موجودات دریای در مسیر خود به داخل تور هدایت نموده حتی کالنگ* ، ملابوخون** و دهها نو موجودات ریز و درشت ، زیرا در این روش یک کف تور که به زنجیر یا وزنه مجهز است به روی کف دریا گشیده می گردد و همه چیز به داخل تور جاروب می کند. بخاطر همین نقش تخریبی زیست محیطی این روش ، اکثر کشورهای پیشرفته دنیا استفاده از تور کف روب شدیدا منع نموده اند .
اما در ایران بیش از چهل سال است که از این روش استفاده می گردد و تا کنون تلاش جدی برای تغیر این روش انجام نگرفته است . با باز شدن پای شرکتهای خارجی صیادی به منطقه در زمان شاه و ادامه این روش بعد از انقلاب عملا ذخایر میگو در منطقه به شدت کاهش پیدا نموده وبه زیر 30٪ رسیده است بطوری که در سال فقط 30 تا 45 روز اجازه صید داده می شود .
